Spotkanie z dziećmi w GCZD w Katowicach

Co się działo przez ostatni tydzień?
Uszyłam mnóstwo prototypowych czapek.
Uszyłam spodenki z dresówki (też prototyp). Niestety, materiał się mechaci, więc nadal będę szukała "TEJ - jedynej dresówki".
Jestem w trakcie szyciu body... Idzie... Powolutku i nie ukrywam, trudno jest...
W przyszłym tygodniu mam kurs (tym razem nie szycia) od 7:30 do 14, więc nie poszyję...

Mniej mam czasu na przeglądanie blogów (obecnie zaglądam tam, gdzie obserwuję). Strasznie mi tego szkoda... Czasami się zastanawiam, czy poprosić kogoś do pomocy nad akcją "Uszyj jasia"... Bo z jednej strony przydałby się ktoś do pisania postów, publikowania Waszych jaśków lub wysyłania wiadomości do szpitali itp., z drugiej zaś, nie jestem pewna na jakiej zasadzie ta współpraca miałaby wyglądać...
No i nie wiem...

Mam taż duży problem z komputerem. Irytuje mnie to! Nie mogę ładować zdjęć, internet mi przerywa, albo komputer nagle się wyłącza... Trzeba czekać, resetować. Wrr!

Dzisiaj publikuję to co jest na jaśkowym blogu, mianowicie oficjalne podarowanie jaśków dla GCZD w Katowicach.

 To zdjęcie jest wyjątkowe... Wszyscy ze sobą rozmawiali, układali poduszki, wchodzili - wychodzili, a gdy Artur zaczął mówić ludzie zamilkli, zaczęli podchodzić bliżej i w skupieniu słuchali go.

A to urocza Pani Dyrektor szpitala:
 

A to ja z Mamą Kornela i samym Kornelem (zdjęcie robił Tata Kornela)
:)
Świetna rodzina! Kornel wraz ze swoimi Rodzicami przyszedł na zakupy do IKEA Katowice... Zamiast zakupów szył wraz z Rodzicami poszewki na jaśki przez dobre kilka godzin. Ilu Rodziców popędzałoby dziecko do wyjścia lub szukałoby pretekstu by odpocząć w domu? A oni nie:) I bardzo mi miło, że przyszli oboje na wręczenie jaśków Dzieciakom. To też jest ważne uczestniczyć w życiu Dziecka WSZYSCY RAZEM. MAMA I TATA.
 

Więcej zdjęć TUTAJ

I do linka powyżej Was odsyłam, bo ładowanie zdjęć u mnie trwa wieki!

Bardzo dobrze zorganizowane spotkanie (przemówienia, zaproszeni goście (część tych najważniejszych na różnych badaniach i naświetleniach, ale musieliśmy pamiętać, że jesteśmy w szpitalu)), czytanie bajek dla dzieci, rozdawania im jasiów, jeden z supermarketów podarował owoce, słodycze i napoje dla pacjentów. Dzieci się uśmiechały, pozowały przed fotografami, albo wtulały onieśmielone do ramion rodziców. A rodzice przytulali, głaskali po małych główkach... Takie sytuacje... Było bardzo wzruszająco. Bardzo radośnie. Czasami, jednak, smutno.

Ale nie mam wpływu... Nie zawsze mogę pomóc... 

Mogę tylko pokolorować sny. Bo karetki nie kupię... Urządzeń do leczenia i innych środków też nie...

Pozostają uszyte jasie.

Ale jaś jest ważny, to on towarzyszy dziecku przez całą noc i prawie cały dzień. To w jego materiał wsiąkają łzy dziecka. Do niego dziecko tuli swą główkę.

Jest pewna rzecz, która u dzieci mi się szczególnie podoba. Nie wiem, jak to nazwać. Jak Brunowi spadnie autko to przeżywa to, mówi "bam!", podnosi autko, głaszcze go, fufa. Jak mu się coś podoba - głośno się śmieje, a jak mu się nie podoba, to podskakuje i krzyczy. I za każdym razem są to silne emocje, nieważne czy chodzi o przelatujący samolot czy o autko, które mu wypadło z rączki. Dla dorosłego to są pierdoły...

Bardzo bym chciała czuć te emocje jak dziecko i ważność rzeczy, które dzieją się wokół mnie. Tymczasem...

Chciałabym też, by polskie prawo nie utrudniało pomagania innym.

By ludzie nie musieli w obawie przed US wyrzucać rzeczy, a które przydałyby się potrzebującym.
...
Po spotkaniu z dzieciakami, weszłam na bloga i tak sobie pomyślałam "Czemu tu tak ciemno?"
I jest jaśniej.
I będzie jeszcze jaśniej:)